همه چیز در مسیر است

رسیدیم!؟ چقدر طول کشید!؟ کی می رسیم!؟ . . . و باز دقایقی بعد: رسیدیم!؟؟ هنوز نرسیدیم!؟ چقدر طولانی است! حوصله ام سر رفت! و . . .

آیا تا به حال همراه کودکان به مسافرت رفته اید!؟ اگر با کودکان همسفر شده باشید حتما جمله بالا را چندین بار در طول سفر شنیده اید. اما آیا این فقط کودکان هستند که دلواپس رسیدن اند!؟

زندگی سفر عجیبی است. سفری که میلیون ها نفر در طول مسیر آن برای خود مقصد های مختلفی در ذهن می پرورانند و این در حالی است که دستاورد و حاصل زندگی نه در مقصد و انتها بلکه در طول مسیر زندگی پخش شده است.

تصور داشتن هدف در آن دوردست های دست نیافتنی و شب و روز تلاش کردن و فدا کردن زندگی خود و عزیزان برای رسیدن به آن مقصد دوردست باعث می شود که بسیاری یادشان برود که در کودکی، کودکی کنند و در جوانی، جوانی و وقتی به سن میانسالی و فرسودگی می رسند تازه حسرت دوران جوانی را می خورند که بر سر هیچ و پوچ آن را از دست داده اند.

بسیاری بچه دار نمی شوند و مدام می گویند برای چه زحمت دنیا آوردن و بزرگ کردن یک موجود دیگر را تحمل کنند و از این مسیر نهایتا چه چیزی نصیبشان می شود!؟ اما همه آنها که فرزندی دارند خوب می دانند که کودک با تولد خودش و با بزرگ شدنش لحظه به لحظه مزد پدر و مادر را با احساس بی نظیر پدر و مادر بودن به آنها می دهد. کودک در مسیر بزرگ شدنش اجر و مزد و نتیجه زحمات والدینش را بلافاصله می دهد. قرن بیست و یک قرن فریب دهنده ای به خصوص برای جوانان است در این قرن همه به دنبال فایده می گردند. وقتی از جوانی می پرسی چرا بیشتر تلاش نمی کند، بلافاصله می پرسد چه فایده؟ و با این سوال تو را نیز همچون خود در چرخه ذهنی فایده یا بی فایده بودن کارها می اندازد و آیا می دانید نتیجه این فایده گرایی صرف چیست!؟ بی تلاشی و دست روی دست گذاشتن و خود را بلااراده در جریان زندگی به حال خود رها کردن!

اما حقیقت این است که فایده و دستاورد و نتیجه هر کاری قبل از آن که در مقصد و انتها قرار داشته باشد، در طول مسیر پنهان شده و تنها با قدم در راه نهادن و هشیارانه به پیش رفتن است که می توان در کناره های جاده زندگی سرسبزترین درختان و زیباترین و خیره کننده ترین خاطرات را شاهد بود و به شعف و شادمانی بی نظیر زنده بودن دست یافت.

انسان موفق در زندگی روزانه خود فقط بر اساس اصل فایده داشتن و یا کم فایده بودن کارهایش را اولویت بندی نمی کند. او بر این باور است که سود و منفعت هر تلاش منحصر به فرد به یک مکان خاص نیست بلکه به صورت طرح و الگویی نامرئی اما ملموس در طول مسیر پهن شده و تنها با قدم به پیش گذاشتن و دست به اقدام زدن است که می توان به این جایزه بزگ دست یافت. به همین خاطر انسان موفق، همیشه فارغ از نتیجه با همه وجود وارد میدان می شود و در هر لحظه از زندگی اش سعی می کند بهترین باشد. او اگر سخنران باشد در هر جمعی سعی می کند بهترین سخنان را بگوید، چرا که درست در حین سخنرانی است که می تواند با یکی شدن در نگاه و دل و ذهن مخاطبین همراه آنها به روشنایی برسد و این بزرگترین پاداشی است که می تواند انتظار داشته باشد.

یک نتورکر خوب و ماهر زمانی می تواند به اوج رضایت مندی درونی و خلاقیت بیرونی دست یابد که بی اعتنا به نتایج مقطعی در طول مسیر با صبر و شکیبایی و دقت و تامل به صحنه های طول مسیر خیره شود و الگوها و پیام های پنهان در حاشیه جاده زندگی را با چشم دل درک نماید. این همان مزد و منفعتی است که کاینات چشم فایده جویان ومنفعت طلبان را به روی آن بسته است.

پس همین الان چشمانت را از فردا به سوی الان برگردان و به همه آن چه الان در مقابلت است خیره شو. به شرکتت، به خط حامی و زیرمجموعه ها، به کسانی که پرزنتشان کرده ای و منتظر پیگیری تو هستند، به کسانی که منتظرند تا تو بروی و پرزنتشان کنی توجه کن همه را ببین،تا میتوانی پیش داوری نکن

به این مطلب فکر کن که میشد در مورد تو نیز هزاران پیش داوری کرد و اگر این کار میشد ایا تو الان در این تیم و خانواده بودی؟؟

 به سراغ پیرترین عضو خانواده برو و با دمی پیش او نشستن استواری و ماندگاری و دوام و قوام خانواده خود را از نزدیک حس کن. به آن ها که می شناسی و حتی آن ها که نمی شناسی اما در این لحظه از تاریخ، با آن ها همسفر شده ای مهربانی کن. همه آنها که با شتاب جاده زندگی را دویده اند و به قول خود به مقصد رسیده اند، روی سنگ های کنار جاده نوشته اند که آن چه در زندگی در جست و جویش هستی در مکانی خاص قرار ندارد، بلکه به صورت الگو و طرحی نادیدنی اما حس کردنی و ملموس در طول جاده پخش شده است. بیایید لحظه ای متوقف شویم و این نوشته های روی سنگ های کنار جاده زندگی خود را با دقت بیشتری بخوانیم.