زندگینامه دکتر الهام دریک بانوی ایرانی

من ۱۷ سال پیش از ایران رفتم امریکا . ما در ایران یه خانواده متوسطی بودیم ،اوایل تو تهران زندگی میکردیم وبعداً در منطقه کلارک کرج ، دوره دبستان در کرج بودم ، اما دوره راهنمایی مادرم گفت که مدرسه برم تهران ، بنابراین صبحها با مادرم ۳-۴ کیلومتری پیاده میومدیم لب جاده تا با اتوبوس بریم تهران ، که احساس میکنم خیلی طول میکشید ، چون از ساعت ۵ صبح از خونه میومدیم بیرون . تهران میرفتم یه مدرسه که فکر میکنم اول اسمش بود “روش نو” و بعد شد “نور” …

 

خلاصه صبحها که میومدیم تا لب جاده ، من حوصله ام سر میرفت، پدرم یه دیکشنری قدیمی ایرانی – آمریکایی داشت ، این دیکشنری رو من شبهای قبلش باز میکردم و یک کلمه که آسون باشه انتخاب میکردم … مثل “کتاب” – ” book ” یا مثلاً “روز” – “day” یا مثلاً “خورشید”- “sun” و صبحها که میومدیم بالا تا سوار اتوبوس بشیم ، من این کلمه روهی پیش خودم تکرار میکردم ، نمیدونم چرا … اما از اون موقعی که بچه بودم ، دوست داشتم به خودم انگلیسی یاد بدم ، برای همین میومدم با خودم تکرار میکردم B.O.O.K یعنی کتاب و اینطوری هر روز یه کلمه ای به خودم یاد میدادم …. حالا الان که تو آمریکا صحبت میکنم ، شنونده ها خیلی میخندن ، وقتی بهشون میگم که : کلمه ای که برام سخت ترین کلمه بود ، کلمه “table” بود ، ” میز” برای اینکه وقتی حروفشو از هم جدا میکردم ، نمی فهمیدم چرا “T,A,B,L,E”   هست ، میگفتم باید ” T,A,B,E,L”   باشه ! ” تیبل ه” … ” تبله ” که نیست !!! … بعد هی پیش خودم میگفتم اینها اشتباه کردن … وقتی رفتم آمریکا بهشون میگم که اشتباه کردین !!!!

خلاصه من رفتم دبیرستان و بعد پدرم گفت ما میخواهیم تو بری دانشگاه و میخواهیم سعی کنیم بریم آمریکا  … اما هیچ آشنا و فامیلی هم تو آمریکا نداشتیم … که فکر میکنم سال دوم دبیرستان بودم که پدرم رفت قبرس که بتونه ویزای آمریکا رو بگیره ، که اولین بار نتونست بگیره و ۲-۳ ماه بعد رفت و انگار که خواست خدا بود و بهش ویزا دادند …

خلاصه پدرم رفت و چون وضع مالیمون خوب نبود ، هر چی داشتیم پدرم داده بود به وکیل که کارمونو راه بندازه … ما فکر میکردیم ۳-۴ ماه بعد ما هم میریم ، اما ۳-۴ ماه شد ۷-۸ ماه و ۱۰-۱۲ ماه و خلاصه ۱۸ ماه طول کشید و هیچ خبری نشد .

تا اینکه یادمه یه روز مامانم با تلفن داشت با پدرم صحبت میکرد و میگفت پس چقدر طول میکشه؟ پدرم انگار گفته بود که معلوم نیست و وکیلها هم میگن نمیدونیم و ممکنه ۳سال ،۴سال طول بکشه … مامانم گفت : تو که رفتی قبرس ویزا گرفتی ، بذار من هم این دو تا بچه رو بردارم برم دبی، ببینیم چی میشه ؟

بابام داد و بیداد که : از این حرفها نزن ، مگه دیوونه شدین!؟ به شما سه تا که ویزا نیمدن که !؟ اصلاً این کار رو نکنین .

مامانم هم گفت : ببین ، من تصمیم خودمو گرفتم ، اگه میخواهی جلومو بگیری ، پاشو بیا تهران!

خلاصه ما اومدیم دبی و شب تو یه هتل کوچیک بودیم ، مامانم هم Application  ها رو از سفارت گرفت و به من گفت : بیا اینها رو پر کن، تو انگلیسیت خوبه !  حالا جالبه موقعهایی که ما از کرج میومدیم تهران و من تو راه با خودم انگلیسی کار میکردم ، مامانم میگفت چی داری با خودت میگی؟ مگه دیوونه شدی !؟

خلاصه من اونارو با کمک دیکشنری پر کردم و فردا صبح ساعت ۴ صبح باید میرفتیم سفارت آمریکا … جالبه که هر کی میشنید که ما ۳ تایی اومدیم ویزا بگیریم ، بهمون میخندید !

ما خیلی زود رفتیم سفارت و فکر کردیم از نفرات اول هستیم ، ولی یه ۴۰۰-۵۰۰ نفری جلوی ما بودن!

خلاصه ساعت ۷ صبح در باز شد و مردم رو صدا میکردن و اکثرآدمها ویزاشون ok نمیشد .

ما دیگه تقریباً ناامید نشسته بودیم که حدود ۱ بعدازظهرشماره ما رو صدا کردن!

مامانم داشت دنبال یه مترجم می گشت که بیاد و برامون حرف بزنه ،اما ‌اون لحظه یه احساس خاصی در درونم داشتم که انگاری بهم میگفت ” تو حرف بزن”

که به مامانم گفتم من خودم حرف میزنم ! که اول گفت : حالا ۴ تا کلمه انگلیسی به خودت یاد دادی ، میخواهی تو حرف بزنی !؟ … که خلاصه قبول کرد و رفتیم داخل و من با یه لهجه شیکسته ای شروع کردم به حرف زدن ! اون طرف هم شروع کرد از من سؤال کردن و ۹۹درصد سؤالهایی که از من میکرد ، من بهش نگاه میکردم و میگفتم : Repeat Please !

خلاصه من جوابهای خاصی بهش ندادم ! تا اینکه گفت : باشه ، پاسپورتهاتونو بذارین اینجا ، ساعت ۶ بیائین بهتون ویزا میدیم ! همینطوری ! خلاصه ما که داشتیم از سفارت میومدیم بیرون ، گریه مون هم گرفته بود و یه ۵۰-۶۰ نفری دورمونو گرفته بودن و هی میپرسیدن ” چی گفتین؟ چقدر پول دادین ؟ و از این سؤالها ..

خلاصه برگشتیم ایران و مامانم همه چیزو فروخت و یه ماه بعدش رفتیم فلوریدا !

 و اون لحظه ای که پیاده شدیم از هواپیما تو آمریکا ، من خودمو نگاه کردم ، مامانمو نگاه کردم ، برادرمو نگاه کردم ، دیدم یه ساک کوچولو دست منِه ، یه ساک کوچولو دست مامانم و برادرم هم هیچی نداشت ، گفتم ببین ، با چه ” بار سبک ” و ” امید بزرگی” داریم وارد این کشور میشیم !!!خیلی برام جالب بود!

 بعد بابامو بعد ۱۸ -۱۹ ماه دیدیم و سوار ماشین شدیم ، تا جایی هم که برامون آپارتمان گرفته بود ،‌ یک ساعت راه بود ، تو این یک ساعت من فکر میکردم بابام برام کادو داره ، خیلی وقته منو ندیده و کلی مهربون و خوشحال و اینا …. اما اونقدر بهش فشار اومده بود ، اصلاً گریه میکرد وقتی باهامون حرف میزد ، که واسه ما هم یه کم سنگین و سخت بود … اما یه جایی وسط جاده زد کنار و ایستاد و برگشت تو چشای من نگاه کرد و با یه حالت خیلی نصیحت گونه ای بهم گفت : “ببین ، ازاین پلی که الان گذشتی و اومدی اینجا ، برگرد و اون پل رو بشکن ، چون تو این کشور خیلی بهت فشار میآد ، اونطور که از آمریکا شنیدی ، اونطور نیست ، باید خیلی کار کنی و بدون که آرزو و هدف و امیدت به اندازه کافی بزرگ هست ، میتونی موفق بشی”

خلاصه زندگیمون شروع شد و پدرو مادرم از قبل اینکه بریم بهم گفته بودن که : ما داریم تو رو میبریم آمریکا ، ما داریم سخت کار میکنیم که تو ” دکتر” بشی ، برای اینکه تو بازنشستگی ما هستی ، ما باید به همه خانوادمون و فامیلمون بگیم که تو موفق شدی و افتخار ما بشی”

و من فکر کردم که ok ، چرا که نه ؟ دکتر شدن بهترین چیزه و … بنابراین شروع کردم برم دانشگاه که دکتر بشم ، و خیلی هم برام سخت بود ، چون باید انگلیسیم خیلی بهتر میشد و محیط اونجا برای کسی که از خارج ، بخصوص ایران میآد ، اولش سخته .

 اما یه داستان بامزه براتون بگم ،

 تقریباً یه ۱ ماهی بود که اونجا میرفتم مدرسه ، کلاس ۱۲ . یه روزصبح اومدم و داشتم میرفتم سمت ایستگاه اتوبوس مدرسه ، که یه صف بزرگ از بچه های دبیرستانی بود ، بچه های ۱۷-۱۸ ساله آمریکایی که خیلی هم مغرورن ، همینطوری داشتم راه میرفتم ، که یهو یه دونه سگ پاپی کوچولوی سفید و خیلی خوشگل ، از یه خونه ای اومد بیرون ، من تا دیدمش ترسیدم ( چون اون موقعها تو ایران سگ ندیده بودم ) شروع کردم به دویدن ، سگه هم فکر کرد من دارم میدوم که باهاش بازی کنم ، شروع کرد دنبال من دویدن و هاپ هاپ کردن ، من هم شروع کردم به دویدن و جیغ زدن و دورخودم چرخیدن و … آآآی … خلاصه فارسی و انگلیسی قاطی …و خلاصه صاحب این سگه اومد از خونه بیرون و داد زد که ” اون باهات کاری نداره و میخواد فقط باهات بازی کنه …” اومد نزدیک من که اون سگه رو بگیره ، من یقه اون زنه رو گرفتم ، شروع کردم زنه رو دور خودم چرخوندن … تصور کنین من دارم میچرخم ، زنه با یقه دست من ، سگه هم پشت زنه !! خلاصه آقا …  هی داد و بیداد  … و خودمو بالاخره انداختم روی کاپوت یه ماشین ، خیلی ترسیده بودم ، واقعاً دهاتیه دهاتی!!!  بعد بالاخره زنه ، سگه رو گرفت و من از رو کاپوت ماشین اومدم پایین و… پیش خودم تموم شد و رفت ، یهو برگشتم به سمت ایستگاه اتوبوس ، دیدم همشون روی زمین هستن ، دارن میخندن ، دیگه دل درد گرفته بودن از خنده ! ….

بهشون نگاه کردم ، برگشتم پشت سرمو نگاه کردم ، پیش خودم گفتم اصلاً برگردم ، میگم اصلاً مدرسه که نمیرم که هیچی … اصلاً منو برگردونین ایران !!!!

بعد پیش خودم گفتم الان اگه برگردم ، فردا برام سخت تره که بیام اینا رو ببینم ، خب ، همون موقع یه کم شونه هامو صاف کردم و خلاصه رفتم تو صف ….. اما اینا تا آخر سال ، مخصوصاً چند تا از این پسرها ، هر وقت منو تو دبیرستان یا هر جای دیگه میدیدن ، هی هاپ هاپ میکردن و میخندیدن !!! ….

خلاصه اینها منو حسابی قوی کردن ، چون من اینو تو آمریکا همیشه میگم که ” چیزی که تو رو نمیکشه ، تو رو قوی تر میکنه “

بنابراین این قضیه منو نکشت ، اما قویترم کرد ، و الان که تو آمریکا سخنرانی میکنم ، این داستانو وقتی میگم ، آخرش میگم اگه میون شما آقایون کسی از اون پسرها بود که هاپ هاپ میکرد و منو مسخره میکرد ، میخوام بگم که من بخشیدمتون ! هیچ مسئله ای نیست .

 خلاصه رفتم دانشگاه که دکتر بشم ، اما خوب یادمه ، ۳ سال قبل از اینکه از دانشگاه فارغ التحصیل بشم ، یه روز نشسته بودم توی آتلانتا و استاد داشت درباره مطب حرف میزد ، که تو آمریکا مطب زدن چه مسائلی داره و اینکه هر چقدر مطبت شلوغتر بشه ، چقدر مریضها بیشتر صاحبت میشن ، برای اینکه دیگه وقتی برای خودت نداری و اینا  …

اون لحظه بود که پیش خودم یه احساسی داشتم ، پیش خودم گفتم :” ببینم ، من دارم برای خودم دکتر میشم ؟! یا دارم برای پدر و مادرم دکتر میشم؟! “

و اون لحظه که داشتم این فکرها رو میکردم ، یه هو دلم ریخت که ” این فکرها چیه میکنی؟!” و اون لحظه ، واقعاً احساسم این بود که من دارم برای پدر و مادرم دکتر میشم ، نه واسه خودم!

[ همونطوری که تو این سمینار بهتون میگم ، هر فکری که آدم میکنه ، این فکر تبدیل به احساس میشه ، و این احساس تبدیل به نیت میشه  توی طبیعت ، و بعد اون نیت وارد زندگی آدم میشه ]

بنابراین اون احساسی که من داشتم ، تبدیل به یه نیتی شد که من یه کسی رو پیدا کردم … حالا بذارین این داستانو براتون بگم ….

۳-۴ روز بعد از اینکه من این احساس رو داشتم ، یک روز ، یکی از دوستام منو رسوند خونه ، من اون موقع ، ۳ سال قبل از اینکه از دانشگاه فارغ التحصیل بشم ، هنوز خودم ماشین نداشتم ،

‌پدر و مادرم سخت کار کرده بودن تو این چند سال ، هر کدوم ۲-۳ تا شغل مختلف داشتن و پولی که در ساعت میگرفتن ، زیر حد متوسط درآمدها تو آمریکا بود و واقعاً کارهایی که هیچ وقت فکرش رو هم نمیکردن و امکان نداشت تو ایران انجام بدن ، تو آمریکا کردن و بعضی وقتها که من بهشون نگاه میکردم ، میدیدم چه احساس سنگینی روی شونه های من هست ، حتی یادمه یه روز مامانم از سر کار اومد خونه ، اون موقع ها میرفت خونه مردم رو تمیز میکرد !! ( من نمیدونم برای شما راحت هست یا نه ، اما برای من مهم نیست که از مسائل گذشته ام حرف بزنم )

مامانم یکی از کارهایی که اون موقع میکرد ، میرفت خونه های مردم و راه پله ها و اینا رو تمیز میکرد ، و قدش هم خیلی کوچیکه ، یادمه یه روز اومد خونه و تو ی آشپزخونه که رفت سراغ یخچال ، همینطوری یه هو افتاد رو زمین و شروع کرد به گریه و … ( دارم احساساتی هم میشم …) و  گفت : خدایا ، نمیدونم این کاری که کردم ، درست بود یا نه !؟ ولی دیگه دست توئه بقیه اش .

وقتی اینو من میدیدم ، میگفتم الان که کاری نمیتونم بکنم ، تنها کاری که میتونم بکنم ، اینه که خوب درس بخونم ، برم دانشگاه دکتر بشم و اینا به من افتخار کنن و به همه بگن که ما اومدیم اینجا و کارمون درست شد .

ولی … برگردیم به اون روز …. اون روز وقتی دوستم منو آورد خونه ، داشت از من خداحافظی میکرد که یکی از همسایه هامون که تا روز قبلش ، یه ماشین خیلی کهنه داشت ، وارد آپارتمان شد با یه ماشین خیلی جدیدی ، و من چون ماشین نداشتم ، توجه ام رو جلب کرد ، همینطور که داشتم نگاه میکردم ، دیدم یه تابلویی روی شیشه پشت ماشینشه و روی اون تابلو نوشته که : من تو یه شرکتی هستم که به من این شانس رو داده که بتونم پول بسازم و زندگیم عوض بشه و این هم ماشین نوئه منه ، اگه میخواهی بدونی که من تو چه شرکتی هستم ، به من زنگ بزن .

من پیش خودم گفتم : جریان چیه ؟ تو آمریکا ماشین مجانی میدن ؟ پس چرا من نمیدونم ؟!

خلاصه وقتی دوستم رفت ، من دیگه به اون خانم زنگ نزدم ، یه راست رفتم دم خونشو در زدم ، هی در زدم ، درو وا نکرد ، هی در زدم …. بالاخره بعد از ۳-۴ دقیقه در رو باز کرد و با یه اخلاق تندی گفت : چی میخواهی؟!

من گفتم : این چیزی که پشت ماشینت زدی ، جریان چیه ؟

گفت : آآآه ه ه … یه دقیقه واستا ، رفت تو خونه و اومد یه دونه نوار ویدئویی بهم داد و گفت : اینو باید نگاه کنی و بعد من بهت زنگ میزنم .

ولی قبل از اینکه اونو نگاه کنم ، زنگ زدم به اون دوستم که اتفاقاً ایرانی هم بود و بهش ماجرا رو گفتم که دوستم کاری کرد که تو آمریکا بهش میگن ” Dream Stealer  ” یعنی کسی که آرزوتو ازت میدزده … و اون بهم گفت که : اصلاً این کار رو نکنی ها ! اصلاً نگاه نکن ! مگه تو نمیخواهی دکتر بشی ؟! مگه تو میخواهی بری فروشنده بشی ؟! اصلاً نگاه نکن !

و من به اون ویدئو نگاه نکردم … ولی این خانم هی بهم زنگ زد و پیغام گذاشت ، …

۲ دفعه ، ۳ دفعه ، ۴ ، ۵ …. دیگه منو دیوونه کرد … گفتم بذار من این ویدئو رو نگاه کنم ، که فقط بهش بگم : بابا نمیخوام ، نگاه کردم ، اما نمیخوام … یادمه ویدئو رو گذاشتم و نشستم که ببینم ، داشتم کیک میخوردم با شیر و اصلاً هم توجهی به ویدئو نمیکردم ، همینطور که داشتم کیک و شیر میخوردم ، یه چیزایی شنیدم ، که مردم داشتن حرف میزدن … که مثلاً ” من زندگیم تو این ۲-۳ سال اخیر عوض شده ، من … دکتر بودم ، اما دیگه پزشکی نمیکنم ، من وکیل بودم ، دیگه وکالت نمیکنم ، و من … مثلاً هیچکاره بودم و الان میلیونر شدم … “

همینطور که میگفت ، من توجهم از شیر اومد به تلویزیون ، و همینطور شیر داشت از چونه ام میریخت پائین !!! پیش خودم میگفتم : چی میگن اینا ؟! … اصلاً نمی فهمیدم که منظورشون چیه و من باید چیکار بکنم ، ولی اون احساسی که توی دانشگاه چند روز پیش داشتم و از خودم میپرسیدم که آیا واقعاً پزشکی مال منه یا مال پدر و مادرمه ؟! و اگه مال منه ، چرا اون احساس ”  Burning Desire ”  … اون احساس خواستن با عشق در من نیست ؟! … ولی موقعی که داشتم به این ویدئو نگاه میکردم و به حر فهای مردم گوش میکردم ، یهو اون احساس عشق رو در خودم کردم ، این احساس توجه منو جلب کرد ، پیش خودم گفتم : من که نمیدونم این کار چیه ؟ اما اگه اینا میتونن بکنن ، شاید من هم بتونم بکنم !

رفتم به اون خانمه گفتم : ببین من نمیدونم جریان چیه ، ۹۰ درصدش هم نفهمیدم ، ولی میتونم join   کنم ؟

گفت : sure  ، حتماً …. خلاصه رفتم sign  کردم و اومدم تو کار

اولین جلسه معرفی رو هم رفتم و دیدم کم میفهمم و دفعه دوم یه کوچولو بیشتر فهمیدم و … خلاصه فهمیدم که آره … این نتورک مارکتینگه  … و شروع کردم به یاد گرفتن … اما برعکس خیلیها که تو آمریکا وارد نتورک مارکتینگ شدن و تو همون ۶ ماه اول خیلی موفق شدن ، من ۶ ماه اول موفق نشدم ، سال اول موفق نشدم ، سال دوم هم …ای ی خیلی موفق نشدم ، سال سوم یواش یواش شروع کردم به موفق شدن ….

ولی اتفاق مهمی که تا سال سوم برام افتاد ، با اینکه پول زیادی نساخته بودم ، اما مغز و فکرم شروع کرد به عوض شدن …احساساتم قوی تر شدن ، هی رفتم تو سمینارها و مردم رو دیدم ،

اولین بار یادمه که میخواستم برم به سمینار ، تو شیکاگو بود ، من تو آتلانتا بودم ، وضع مالی ام اصلاً خوب نبود و همین خانم بهم زنگ زد که اولین میتینگ بزرگ ما تو شیکاگوئه و تو هم باید بیایی و مثلاً اینقدر هم پول سمینار میشه . .. دیدم یه ۱۵۰۰-۱۶۰۰ دلاری میشه ، گفتم : من فکر نکنم بتونم بیام ، به من گفت : گوش کن ببین چی میگم ، اگه میخواهی تو این بیزینس موفق باشی ، باید coach able ” ” باشی ، یعنی باید خوب گوش کنی و دانش آموز خوبی باشی …

اگه کسی که تو این کار موفق شده و بهت میگه باید این کار رو بکنی ، باید خوب گوش کنی … ۲ تا انتخاب داری ، میتونی دانش آموز خوبی باشی و موفق بشی ، میتونی دانش آموز خوبی نباشی و موفق نشی …

گفتم : باشه ، دانش آموز خوبی میشم …

خلاصه یادمه تونستم برم شیکاگو … که حدود ۴۰۰۰ نفر اونجا بودن و من اون ته نشستم ….

این داستان یادتون باشه … تا من برگردم به ایران …. هیچ کس از اطرافیان ما سخنگو و سخنران نبوده تو ایران … ولی یادمه تو دبستان که بودم ، صبحها که وا میستادیم یکی میومد مثلاً شعارها رو میگفت و اینا … یادمه یه روز که تو صف ایستاده بودیم ، اون کسی که باید میومد شعارها رو میگفت ، نبود . بعد ناظممون گفت که : کدوماتون میخواهید بیائید امروز شعارها رو بگید ؟ … من اون موقع حدوداً ۹ سالم بود … تا اینو گفت ، دست من یهو رفت بالا … یادمه که هی به دستم نگاه میکردم ، هی به خانمه نگاه میکردم … و از خودم میپرسیدم که من واقعاً الان این کار رو کردم ؟!  اصلاً باورم نمیشد که دستم بالا بود ، بعد رفتم بالا … که خوب یادم نیست چی گفتم ، اما یه احساسی در من بوجود اومد که دوست داشتم این حالت سخنرانی رو … بعد تو راهنمایی هم این اتفاق افتاد … و تو دبیرستان دیگه همه منو میشناختن … الهام همیشه اون بالا دکلمه میگفت … خلاصه من این حالتها رو داشتم ، اما نمیدونستم که شاید این حالتها یه نشونه ای باشه که من در آینده بخوام سخنگویی کنم !

ولی اون روزی که تو شیکاگو تو سالن نشسته بودم ، یه سخنران خیلی خوبی داشت صحبت میکرد … که با یه مهارتی داشت سخنرانی میکرد که من تموم موهای بدنم سیخ شد … و اون اولین لحظه ای بود که یه چیزی به من الهام شد و خیلی این الهام برام روشن بود که .. : تو باید این کار رو بکنی تا آخر عمرت !

ولی دو چیز تو ذهنم بود ، اول اینکه باید انگلیسیمو خیلی خوبتر کنم تا بتونم سخنرانی کنم ، و دوم اینکه باید موفق بشم … خب ، فرض کن الان سخنگو هستم ، اما درباره چه موفقیتی میخوام صحبت بکنم ؟! باید موفق بشم تا بتونم بعداً درباره موفقیت خودم صحبت کنم و اینا ..

و اون لحظه بود که اگر چه من قبلاً وارد این کار شده بودم و امضاء داده بودم ، اما کارم ، کنارم بود ، من توش نبودم ، از نظر فکری و ظاهری و فیزیکی وارد شده بودم ، اما از لحاظ احساسی داخلش نبودم ، کنارش بودم  ….

اون لحظه ای که احساس کردم نتورک مارکتینگ میتونه به من کمک کنه که سخنگو بشم ، اون لحظه بود که از نظر احساسی کاملاً وارد بیزینسم شدم  و از اون زمان بود که بیزینسم شروع کرد به عوض شدن ……

اون لحظه ای که احساس کردم نتورک مارکتینگ میتونه به من کمک کنه که سخنگو بشم ، اون لحظه بود که از نظر احساسی کاملاً وارد بیزینسم شدم  و از اون زمان بود که بیزینسم شروع کرد به عوض شدن ……

خیلی سریع شروع کرد به عوض شدن ….

سه سال بعد از ورودم به نتورک مارکتینگ ، از دانشگاه فارغ التحصیل شدم ، پدر و مادرم کلی خوشحال شده بودن که : الهام دکتر شد … واقعا ً میخواستن بیان تو مطب من و زندگی کنن ، بابام میخواست بیاد درو دیوارها رو رنگ کنه ، میخواست بیاد در روی مریضهای من باز کنه ، مامانم میخواست بیاد شیرینی و باقلوا به همه تعارف کنه !! … بنابراین همه این سختیهایی که کشیده بودن ، که من شاید ۳ روز طول بکشه تا  بتونم  پنجاه درصد اون سختیها رو برای شما بگم ، اونها خیلی منتظر بودن که من بیام و بگم ok بریم مطب باز کنیم … اما من تصمیم گرفته بودم که به پدر و مادرم برنامه ام رو بگم ، اومدیم خونه … منو بغل کردن ، بوسم کردن … الی جون قربونت بریم ، بهت افتخار میکنیم ، خیلی ممنون که دکتر شدی … مارو فلان کردی و …

خلاصه ، گفتم بشینید باهاتون کار دارم … گفتم : ببینید ، من تو این ۳ سالی که تو نتورک مارکتینگ بودم ، … یهو گفتن : دیگه حرف این کار رو نزن لطفاً ! دیگه بسه دیگه ….

گفتم : حالا گوش کنین ، من تو این ۳ سال یه چیزایی یاد گرفتم ، چیزایی که تو دانشگاه یاد نگرفتم ، چیزایی که منو از لحاظ فکری ، احساسی و وجودی ، واقعاً تغییرم داده  … و با اینکه میدونم پزشکی من میتونه خیلی موفقیت برام بیاره … با اینکه میدونم میتونم خیلی به مریضهام کمک کنم ، ولی تو وجودم احساس میکنم  نمی خوام پزشک بشم …. ( ا ه ه ه ه ه)  … چشماشون باز شد … یعنی چی؟

گفتم : تصمیم گرفتم به جای اینکه برم هر روز مطب و مریض ببینم ، میخوام نتورک مارکتینگ full time  کار کنم … اونا جدی نگرفتن … گفتم : ببینین ! من خیلی از شما ممنون هستم که منو آوردین آمریکا … دوستون دارم ، دستتونو میبوسم ، ولی گوش کنین …  من یه زندگی دارم ، و یاد گرفتم با اینکه شما میخواهید از من محافظت بکنین ، و با اینکه شما میدونین که بهترین چیز برای من چیه ، ولی احساس میکنم که الان به اندازه کافی قوی شدم که خودم میدونم بهترن چیز برای من چیه و احساس میکنم که بهترین چیز برای من پزشکی نیست ، میخوام نتورک مارکتینگ full time   بکنم !

  …… بذار اصلاً نگم بعد چی شد !!!! یه کلماتی گفتن که اصلاً نمیتونم ایجا بگم !!!! … خلاصه … داد و بیداد و …. گفتم : ببینین ، بهم یه کم وقت بدید ، برمیگردم بهتون نشون میدم …

یادمه اولین باری که برگشتم و یه چک ۵۰۰۰ دلاری ماهانه رو ساخته بودم ، بهشون نشون دادم و گفتم : ببینین ، من ۵۰۰۰ دلار در ماه ساختم ! .. گفتن : الی ! ۵۰۰۰ دلار ؟؟!!! آخه منشی تو میتونه ۵۰۰۰ دلار در ماه بسازه تو مطبت !! تو مگه دیوونه ای ؟!!  … ما فکر کردیم بهت افتخار میکنیم ؟!! آخه چی شدی ؟!!  ….

گفتم : باشه … برمیگردم … بعد از یه مدتی برگشتم و اولین چک ۱۰۰۰۰ دلاری رو بهشون نشون دادم ، گفتن : ۱۰۰۰۰ دلار الی ؟!! بعد نیست الی !  …. ولی تو دکتری !! آخه این چیه ؟!! … آخه ما فکر کردیم بهت افتخار میکنیم ؟!! آخه چی شد ؟!! … آخه … تو که ……..!!!!  تو که  گند زدی !!! 

خلاصه گفتم برمیگردم … و یادمه اولی باری که یه چک ۲۰۰۰۰ دلاری رو نشونشون دادم ، گفتن : الی ! راست میگی ؟!! ۲۰۰۰۰ دلار؟! این واقعاً میتونه تو بانک نقد بشه ؟!! گفتم : آره ، مگه ندیدین تا حالا!؟

گفتن : حالا بگو ببینیم ، چقدر درآمد داری تو این کمپانیه ؟!   گفتم : بابا ! محدودیت نداره که … هر چقدر کار کنم ، میتونم … مثلاً مثل پزشکی که نیست که من دیگه تا یه حدی .. دیگه نتونم و وقت نداشته باشم که مریض ببینم ….

 خلاصه …،  ۲۵ هزار در ماه دیدن ، ۳۰ هزار در ماه دیدن ، تقریباً دیگه وقتی ۳۵ هزار در ماه دیدن ، … اون لحظه رو کامل یادمه … انگار اصلاً ۲ تا آدمه دیگه بودن … گفتن : الهام ! الهی ما قربونت بریم !! تو چقدر زرنگی !!! تو اصلاً‌این مغزتو از کی گرفتی ؟!!!

بعد بابام گفت : این مغزت ، مغز منه !!! بعد مامانم گفت : برو بابا !!! اگه این مغز تو بود که الان داشت پزشکی میکرد !!!!!

خلاصه …. زندگی من شروع کرد به عوض شدن … البته میگم من تو ۳ سال اول خیلی مشکلات داشتم … ولی یه چیزی که یاد گرفته بودم و خیلی کمکم کرد این بود که …. Don’t quit”” … یعنی “ترک نکن” ، ” تسلیم نشو “

و بیشتر مردم تو نتورک مارکتینگ و در واقع در زندگی ، ۱ اینچ قبل از موفقیت ترک میکنن  ، موقعی که کار سخت میشه ، درست ۱ اینچ قبل از موفقیت میگن : این که کار نمیکنه و ترکش میکنن …

و من این رو شنیده بودم و هر وقت که ناراحت و خسته میشدم ، میگفتم ۱ اینچ دیگه مونده ، ۱ اینچ دیگه مونده …

که به حدی رسید که خیلی موفق شدم توی بیزینسم و بیشتر از ۱۰ هزار نفر اکتیو و فعال که مینیموم بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ دلار تو ماه خرید میکردن ، تو گروهم بودن !

و خیلی از لحاظ مالی زندگیم شروع کرد به خوب شدن و … و یواش یواش منو میبردن و میگفتن : بیا داستانتو بگو ، و اینطوری دیدم سخنگویی من هم یواش یواش داره ورزیده میشه …

بذارین یه قضیه ای رو براتون بگم ، اینو برای این میگم که میدونم نتورک تو ایران خیلی جوونه ، و مطمئن هستم که خیلی هاتون این احساس رو دارید تو خانواده هاتون …

یادمه تقریباً ۲ سال بعد از اینکه وارد نتورک مارکتینگ شده بودم ، یادمه پدرم رو برده بودم یه دکتر قلب ، که قلبشو چک آپ کنه … اون لحظه پدرم بهم گفت که : ( اون هم چه جایی !!! تو دکتر قلب و در واقع روی زخمم نمک ریخت ..)   بهم گفت : یه چیزی بهت بگم الهام ! من زنده یا مرده ، نمیخوام به هیچ کس بگی که نتورک مارکتینگ کار کردی !!

حالا من اون موقع هنوز موفق هم نبودم و این مسئله خیلی برام سنگین بود و اون لحظه ، موقعی بود که نزدیک بود از نتورک مارکتینگ بیام بیرون !  آخه من پدرمو خیلی دوست دارم و پیش خودم احساس کردم که : ول کن بابا !! ارزش نداره که …..

ولی باز اون احساس در من بود که من فقط یه زندگی دارم و اونو همونطور که دوست دارم ، میخوام ادامه بدم و بنابراین باز هم دنبال کارم رفتم … 

اینو میگم ، چون چند سال پیش به پدر و مادرم گفتم : دیگه نمیخواد کار کنین ، بسه دیگه … بعد به مامانم گفتم : اگه از پسرم موقعی که نیستم مواظبت کنی ، موقعی که من نیستم ، من ۲-۳ برابر حقوقت بهت میدم ، گفت: باشه … بعد به پدرم گفتم …. خلاصه …. من شروع کردم به خرید ساختمونهای تجارتی … بعد وقتی زنگ میزدن که مثلاً در شکسته یا فلان چیز خراب شده ، به پدرم میگفتم : میخواهی شما بری این چیزها رو درست کنی ؟ گفت : آره ، خیلی هم دوست دارم ، چرا که نه … خلاصه … بعد براش یه ماشین هامر نو خریدم ، حالا سوار هامرش میشه ، هر کی زنگ میزنه ، میره کار ها رو انجام میده و …. حالا بهم میگه : قربونت بریم ، چه زندگی درست کردی !!! یاد بده به همه که ازتجارت خروج  نکنن ها‌!!!!

این داستان رو خواستم بهتون بگم که : توی نتورک مارکتینگ و تو هر بیزینسی ، آدم باید بدونه که وارد یه فشاری میشه که باید تحمل کنه …. و بخصوص توی نتورک مارکتینگ باید یه ماهیچه ای بسازی … این ماهیچه ، ماهیچه rejection”” هست … ماهیچه ” رد کردن و جواب نه شنیدن ”

باید تو هر بیزینسی و یخصوص در نتورک مارکتینگ ، این ماهیچه خیلی بزرگ و گنده بشه … هر چقدر که اجازه بدی ، این ماهیچه گنده تر بشه ، قوی تر و موفق تر میشی …

حالا چطوری این ماهیچه گنده میشه ؟  کسایی که میگن “yes”   و میآن تو کار ، اینا ماهیچه رو گنده نمیکنن ، اما کسایی که میگن “no”  و این چیه تو میگی ؟ برو با با و ….

این چیزاست که ماهیچه ” rejection ”  رو گنده میکنه و من اگه به شما بگم چقدر “no ” گرفتم و چقدر ” نه ” شنیدم تو این ۱۰ سالی که داشتم این کار رو فول تایم انجام میدادم ، باورتون شاید نشه ، اما هزاران “no”   گرفتم !!

ولی با هر ” نه ” که شنیدم ، به خودم اجازه دادم  که این ” نه ” مثل یه پله ای باشه که روش قدم بذارم و بیام بالاتر … و به جای اینکه در جواب ” نه ” ها بگم : … وای ! این چه آدم بدیه !!!

به خودم گفتم : این چه معلم خوبیه !! برای اینکه داره به من یاد میده که چطور یاد بگیرم که چطور اینجا بایستم و نذارم که این ” نه ” منو بشکنه و این موضوع واقعاً به من کمک کرد که خیلی سریعتر بتونم قوی بشم !

یه موضوع دیگه ای هم که میخوام بگم اینکه …. من بعد از دانشگاه هیچ وقت پزشکی نکردم ، و میدونم که اون دوستام که با هم فارغ التحصیل شدیم ، یک پنجم ، یک ششم و شاید هم بیشتر از اون ، از پولی که من تو نتورک مارکتینگ ساختم ، پول نساختن . با اینکه خیلی هاشون هم موفق هستن تو کار خودشون ، یکی از دوستان نزدیک ما که تخصص بالایی هم داره ، جند وقت پیش تولد ۴۰ سالگیش بود ، خانمش زنگ زد و میخواست برای تولدش ما رو دعوت کنه ، اما من نمیتونستم ، چون تو باهاما با ” مارک ویکتور هنسن ” ( نویسنده کتابهای سوپ جوجه برای روح ) سخنرانی داشتیم ، بهش گفتم : ببین ، من تو باهاما هستم ، ولی ما میتونیم شما رو بیاریم باهاما ، با بلیط first class و پول هواپیما و هتلتونو بدیم ، شما بیائید اینجا و بعد از سخنرانی ما ، تولد ۴۰ سالگی تونو ایجا جشن بگیریم ، اونها هم قبول کردن و .. اومدن .

یادمه نشسته بودیم و داشتیم صحبت میکردیم ، که اون دوستم یه چیزی گفت که واقعاً موهای تنم سیخ شد ، گفت: من میخوام فقط از تو تشکر کنم ، که تو درباره نتورک مارکتینگ ، ۵-۶ دفعه گفتی و من هر بار گفتم “نه ! کار تو اشتباهه و کار من درسته ! …”  برای اینکه اگه به من نگفته بودی و من امروز وضع زندگی تو رو میدیدم ، از دستت خیلی ناراحت میشدم ، ولی چون میدونم که تو به من ۵-۶ دفعه گفتی و من بهت گفتم نه ! پس تقصیر خودم بوده !!!

این رو هم خواستم بهتون بگم که دفعه بعد اگه خواستین به کسی بگید ، این احتمال هم هست .

و خوبه که براتون بگم ، ۶۰ سال پیش وقتی نتورک مارکتینگ تو آمریکا شروع شد ، خیلی ها که اون موقع شروع کردن و با مسائل خیلی زیادی دست و پنجه نرم کردن و با نتورک مارکتینگ باقی موندن – که نتورک اون موقع های آمریکا مثل نتورک مارکتینگ الان در ایران می مونه – اونهایی که دوام آوردن و خروج  نکردن ، الان واقعاً جزیره های خودشونو دارن و از لحاظ مالی به یه حدی رسیدن که دیگه دارن خدمتهای مالی خیلی بزرگی به جامعه و دنیا میکنن ، اینو میگم ، چون میدونم که خیلی از ID  ها تو ایران جدید هست و مسائل زیادی دارید و مردم هنوز عادت ندارن – البته تو آمریکا هم هنوز مردم عادت ندارن و شاید تو آمریکا خیلی باید قوی تر باشی.