دل نوشته
بسم رب الشهدا و الصدیقین
امروز میخوام مطلبی بنویسم که شاید هیچ ربطی به موضوع این وبلاگ نداره اما اگر این مطلب رو در وبلاگم نزنم این وبلاگ و نوشته هاش هیچ مفهوم و ارزشی ندارند.
این یک دل نوشته هست این مطلبی که میخوام بگم چیزیه که واقعا یک مدت گره ذهنی خودم بوده و خیلی با خودم کلنجار رفتم که بزنم یا نزم اما دیدم چیزی که حق و حقیقته باید گفته بشه و اگر این کار رو نکنم خیانت کردم،ظلم کردم
اما اگر امروز یک کشور ازاد و بدون هیچ حاشیه امنیتی و در بهترین شرایط امنیتی در داخل هستیم مدیون شهدا و خون ها و بهاهایی هستیم که در هشت سال دفاع مقدس داده شد که حتی باعث نشد یک وجب از خاک کشور عزیزمون ایران به اشغال در بیاد.
همه مردم ایران برای شهدای هشت سال دفاع مقدس ارزش قایل هستند و با عزت و بزرگی همیشه یادشون میکنند.
چون ازعرب تا لرتا کرد تا بلوچ تا ترک تا فارس ازمسلمان تا مسیحی تا یهودی ایرانی میدونند که اگر امروز سرشون بالاست به خاطر خونهایی بود که همه اینها دادند به خاطر کشور به خاطر ناموس به خاطر شرف
اما الان در حال حاضر
که ما بازهم در حال جنگیم ولی بیرون از مرزهای خودمون چرا که اگر این کار رو نکنیم ماهم باید بشیم مثل سوریه و عراق و افغانستان
وای که اینها چه مصیبت ها که ندیده و نمیبینند وای که چه تجاوزاتی که به این مردم نرفته وای که اگر یک گوشش برای ما پیش بیاد...
نه میتونم به زبونش بیارم و نه میخوام که بهش فکر کنم
اما میبینیم در اوج اقتداربدون هیچ ترس و واهمه ای، در صورتی که در تمام کشورهای همسایه اشوبه در قلب اروپا اشوبه اما ما در اوج آرامشیم.
چراا؟؟
شاید خیلی اتفاق ها برای ما افتاده خیلی تغییر ها کردیم ولی هنوز هم غیرت و تعصبی که ایرانی داره در دنیا بی نظیره و هیچ وقت نخواهد گذاشت ناموسش دست کسی بیوفته
اما درد دل من از چیزیه که میبینم و اون رفتن مردان و بزرگانی هست که الان در گمنامی میرن و جان با ارزش خودشون رو برای ارامش این مردم برای راحتی این مردم برای در امان ماندن ناموس این مردم فدا میکنند
اگر یک جستجوی کوچیک در همین اینترنت بکنید درباره شهدای مدافع حرم میبینید که خیلی از این بزرگان متاهل بودند و بچه های یک ساله و شش ماه دارندو خیلی ها بچه های دم بخت و خیلی ها مجرد با هزار آرزو و هدف و اینها چطور تونستند اینها رو ازشون بگذرند و به والله کسی نخواهد فهمید مگر اینکه خودش پدر باشه مگر اینکه خودش عزیز دردانه داشته باشه مگرخودش هدف داشته باشه
و زجر میکشم وقتی در محافل و خیلی جاها میبینم که میگن اینها پول گرفتند و رفتند اینها برای امتیازاتی هست که رفتند
وکسی نیست به اینها بگه بیایید شما با این امکانات و امتیازها برید و دست از جان خودتون و دست از عزیزان و تمام امکاناتی که در این دنیا دارید بکشید و برید و کشته بشید اون هم نه معمولی در جنگ سخت در کشور غریب در جایی که حتی به زبان مادری تو صحبت نمیکنند در جایی که هیچ امکاناتی نیست در آخر دنیا
این مطلب رو می نویسم چون حقی هست که بگردنم هست چون شاید اینقدر شجاعت و جسارت و عشق نداشته باشم که خودم برم ولی نمیذارم حق این بزرگان پایمال بشه
و هیچ کس نمیدونه که اینها سبک بالان عاشقی هستند که هیچ وابستگی به دنیا و زرق و برقش ندارند اینها عاشقان دلباخته ای هستند که حاظرند خود وخانواده خودشون رو فدا کنند اما دیگران در ارامش باشند اینها همان راهبران قلبها هستند
اینها همان تاریخ سازها هستند اما نه با قیل وقال نه با طبل و تبلیغ بلکه در سکوت بلکه در مناجات بلکه با عشق
وگرنه چه کسی حاظر میشه جان و ناموسش رو بگذاره بره با مشتی درنده خوی خونخار بجنگه که به هیچ اصول و رابطه انسانی پایبند نیستند و از شقی ترین مردم روی زمین هستند.
تنها کاری که از دستم برمیاد اینه که برای آن رزمندگانی که هنوز در میدان ها هستند آرزوی سلامت وتندرستی و از همینجا دست تمام مردان بزرگ بی ادعا و تاریخ ساز کشورم رو میبوسم مخصوصا دست حاج قاسم سلیمانی که انشالله خدا حفظش کنه
و برای شهدایی که رفتند آرزوی مغفرت و علو درجات دارم.
و انشالله خدا لطف بکنه به ما که ادامه دهنده راه و اهداف و افکار این بزرگ زادگان باشیم و اینکه خدا لیاقت خدمت به فرزندان و خانواده این بزرگان رو به ما عنایت کنه.
بخدا مظلوم ترین شهدای تاریخ ایران همین شهدای امروز ما هستند
در انتها میخوام صدای شهید مدافع حرم عباسعلی علیزاده که وقتی توی محاصره داعش بود و شهداتش حتمی بود تنها کاری که کرد این بود که صداشو با بیسیمی که داشت واسه خانوادش ضبط کرد و فرستاد
