‌ چرا دلسرد می شویم؟

آیا تا کنون پیش آمده وقتی هدفی برای خود انتخاب می کنید، در مسیر حرکت و در مواجهه با مشکلات دچار دلسردی، نا امیدی یا خستگی شوید؟
وقتی به این مرحله می رسید چه افکاری به ذهنتان خطور می کند؟ آیا به دنبال راه هایی جهت جذب انرژی مثبت و احیای نیرو و توان خود بوده تا مجددا به ادامه تلاش خود بپردازید یا اینکه آنقدر احساس خستگی یا ناتوانی می کنید که بی خیال رسیدن به مقصد شده و دنبال راه فرار، بهانه تراشی برای عدم انجام امور و شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت می گردید؟
فکر می کنید به چه دلیل دو رویکرد کاملا متفاوت در مواجهه با مسائل و مشکلات برای یک فرد واحد وجود دارد؟
آیا دلیلش این است که انسانی مودی هستیم؟ آیا برخی اوقات انرژی داریم و گاهی اوقات بی حس و حالیم؟ آیا میزان انگیزه مان در انجام برخی کارها بیشتر و در انجام برخی امور کمتر است؟ شاید همه این دیدگاه ها به نوعی درست باشد
اما دلیل اصلی و عمده ای که باعث ایجاد دلسردی در کارها و خستگی و عدم تمایل به ادامه راه و مواجهه با چالش ها می شود این است که هدف درست و مناسبی را انتخاب نکرده ایم، هدفی که همسو با توانایی ها و در راستای باورها و اعتقاداتمان باشد. چرا که اگر در مسیری قدم گذاشته باشیم که به آن باور داریم، تمام سختی ها، مشکلات و دلسردی ها و خستگی ها و نا امیدی هایش را با جان و دل پذیرا بوده و این سختی ها را جزئی از فرایند موفقیت و کمال می دانیم.
لذا هر وقت می خواهیم هدفی برای زندگی خود مشخص کنیم بایستی موارد زیر را مد نظر قرار دهیم:
 

- با خود صادق بوده و توانایی ها و ضعف های خود را به درستی شناسایی کرده و بپذیریم
- در انتخاب اهداف نگاهی غیرمنطقی و ایده آل گرایانه نداشته باشیم
- اهداف خود را با توجه به توانایی های خود و نه بر اساس انتظار دیگران از خود، تدوین نمائیم
- بیشتر از اینکه به فکر این باشیم که انسانی خاص و مشهور باشیم به این بیندیشیم که انسانی شاد باشیم
- باورهای خود را بر اساس نگاه و برداشت شخصی خود از زندگی ایجاد کرده و هدف های خود را بر مبنای باورها، اعتقادها و اولویت های خود تدوین کنیم
- در نهایت به این بیندیشیم تمام کسانی که قرار است با دیدن موفقیتمان، ما را تشویق کرده و مدال افتخار به گردنمان بیاویزند! تنها از نتیجه عملکرد ما با خبر شده و در خوشی هایمان احیانا! سهیم خواهند بود و در مسیر سختی ها و مشکلات نه در کنار ما بوده و نه توان همکاری و همیاری با ما را خواهند داشت، لذا آیا شایسته است که تنها برای تائید گرفتن از دیگران قدم در مسیری بگذاریم که با آنچه دوست داریم همسو نیست؟

باور داشته باشیم هیچگاه برای ایجاد تغییر دیر نیست، اشتباه کردن جز لاینفک زندگی انسان است، اما تکرار و ادامه مسیر اشتباه گناهی نابخشودنی ست، پس به خود و خواسته هایمان احترام بگذاریم.